Dit was Umut & Kokkie, aan de Jan van Galenstraat in Amsterdam West. Turk en Hollander, samen een snackbar, arm in arm op het logo. Op de ruit: “Italiaans, Turks en Nederlandse specialiteiten.” Lees: pizza’s, Turkse pizza’s, friet en kroketten. Toonbeeld van multiculturaliteit, midden in de Baarsjes, zo’n tent komt toch wel de winter door?
Toch wilde het maar niet lukken met Umut en Kokkie. Geen drommen mensen van allerlei komaf voor de deur, met handen en voeten hun taalbarrières overbruggend, kauwend op in- en uitheemse gerechten. In plaats daarvan stond Umut avond na avond achter zijn toonbank voor zich uit te staren. Zonder Kokkie, die was als chef aan de slag gegaan bij de “Heineken Hoek” om rond te kunnen komen.
Misschien lag het ook wel een beetje aan de presentatie. De belichting was te gloomy, de toonbank bijna leeg. Een reclameposter voor goedkoop bellen in het raam, een vergeelde Gouden Gids in de vensterbank.
Ik voelde een atypische vorm van bekommering om het lot van Umut en Kokkie (en ik was werklo... freelancer), en maakte twee posters:
Van stadsdeel de Baarsjes kreeg ik een subsidie om 5000 flyers te drukken, met achterop het menu van Umut & Kokkie. Deze zou ik door de hele Baarsjes verspreiden. “Zou”, want een week nadat ik de flyerontwerpen aan Umut liet zien ging de tent failliet. De gevel is nu blanco, de zaak is overgenomen door een jong stel dat er een “typisch Nederlandse snackbar” van wil maken. “Vis, Friet, Snacks en veel meer!”, zo brult een A4tje in zwierige letters. De eerste aanbieding prijkt ook al op de ruit:
Ach.
